هدیه دادن گل

نزدیک : رسم زیبای هدیه دادن گل، ریشه در تاریخ و روحیه­ی مهرورزی ما ایرانی ها دارد.

چه زیباست که با هدیه دادن گل به عزیزانمان حتی بدون مناسبت خاص باعث خوشحالی عزیزمان شویم.

امروز در عصر ما، زیباترین و ارجمند ترین و در عین حال در دسترس ترین تحفه ها یك شاخه و یا یک دسته گل است.

شاخه گل و دسته گل در مناسبت های مختلف هدیه داده می شود.

این اقدام شایسته اكنون در بین همه جوامع و اقوام و ملل در سراسر جهان كم و بیش متداول است.

هدیه دادن گل در ایران باستان

هدیه دادن گل، پیشینه بسیار دور و درازی مخصوصا در قلمروهای فرهنگی ایران و به تبع آن در کشورهای فارسی زبان دارد.

قدیمی ترین و زیباترین سند درباره پیشینه دسته گل در ایران، گل و غنچه های دست داریوش در سنگ نگاره های تخت جمشید است.

این نقش بیشتر از ۲۵۰۰ سال سابقه دارد.

بنابر نظر تحلیل گران تاریخ، این نقوش مراسم برپایی جشن نوروز را به نمایش می گذارد.

به گمان برخی دیگر، جشن تولد و بعضی هم معتقدند که مراسم تاج گذاری است.

هر چه كه باشد این مراسم به پیروی از سنت های كهنی بر پا شده كه در عهد داریوش با آن شكوه تجلی پیدا كرده است.

در عین حال شاهد كاملا گویایی از علاقه و توجه ایرانیان نسبت به گل و هدیه دادن دسته گل است.

اسناد مکتوب در زمینه هدیه دادن گل

اوژن فلاندن در سال ۱۸۴۱ میلادی در رابطه با این سنگ نگاره یادداشتی نوشته است.

«از نقوش تخت جمشید یك چیز دستگیر ما شد كه در بین ایرانیان قدیم معمول بوده و هنوز هم متداول است و آن دسته گل می باشد».

در برخی از سكه های بر جای مانده از عصر اشكانیان، الهه ای نشان داده شده است كه گل یا شاخه همیشه سبز نخل در دست دارد.

از جمله آثار ساسانیان، مهری از جنس عقیق بی رنگ با نقش گلی در دستی ظریف است.

نقش حجاری شده دیگر، نقش مردی در حال تقدیم کردن گل به بانویی است که بر سینه كوهی در ناحیه برم دلك شیراز است.

نقشِ بسیار جالبِ بانویی دسته گل به دست در عهد ساسانیان توسط پرفسور گریشمن در بیشابور كشف شد.

منابع اسلامی نیز از تهیه دسته گل در ایران عصر ساسانیان خبر می دهند.

ابوحنیفه دینوری در شرح واقعه پیروزی بهرام گور بر تركان بلخ، به جشن و شادمانی ایرانیان اشاره می كند.

«آنچنان به خوشگذرانی پرداختند كه كرایه اسب دوانی در یك روز به بیست درهم و ارزش یك دسته گل به یك درهم رسید».

معلوم است، در آن عصر گل فروشی وجود داشته و در روزهای جشن و سرور ارزش بیشتری می یافته است.

فردوسی در شاهنامه به رسم پیشکش، که در زمان خواستگاری، میان ایرانیان معمول بود، اشاره می کند.

گشتاسپ، پنجمین شهریار کیانی، “کتایونه ” دختر امپراتور روم را می پسندد و از او خواستگاری می کند.

کتایون به نشانه میل به این ازدواج، دسته گلی به او می دهد و همچنین دسته گلی دریافت می کند.

یکی دسته گل دادی کتایون بدوی

از او بستدی دسته ای رنگ و بوی