خیابان لاله زار

نزدیک: آشنایی با تاریخچه ی خیابان لاله زار

خیابان لاله‌زار یکی از خیابان‌های قدیمی و مرکزی شهر تهران است. این خیابان از جنوب به میدان امام خمینی (توپخانه) و از شمال به خیابان انقلاب اسلامی منتهی می‌شود.

لاله‌زار در اواخر دوره قاجار زمان احمد شاه قاجار و اوایل پهلوی، نماد نوگرایی و هنر ایران بود و «شانزه‌لیزه تهران» لقب گرفته بود. بسیاری از تئاترها، رستوران‌ها، تجارتخانه‌ها، کاباره‌ها، پیاله‌فروشی‌ها، خیاط خانه‌ها، سینماها و فروشگاه‌های معروف ایران در این خیابان قرار داشتند. همچنین موسیقی سبک کوچه بازاری در این منطقه متولد شد.

خیابان لاله زار به ایستگاه های مترو توپخانه (در ابتدای خیابان) ، ایستگاه مترو سعدی (تقاطع سعدی و جمهوری) و ایستگاه مترو دروازه دولت (تقاطع انقلاب و لاله زار) دسترسی دارد.

خیابان لاله زار

تاریخ احداث خیابان لاله زار به زمان قاجار باز می گردد .

ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر اول فرنگستان به خیال احداث خیابانی مانند«شانزه لیزه» در «دارالخلافه» افتاده و دستور داده بود که از میان باغ مصفای لاله‌زار خیابان بکشند. زمین‌های اطراف خیابان نیز میان «مقربین درگاه» تقسیم شد.

بعدها در دوره پهلوی خوانندگان موسیقی عامیانه ایران همگی در لاله زار به روی صحنه می‌‌رفتند.

زمانی در لاله‌زار 15 سینما و چندین تئاتر و تماشاخانه فعالیت داشتند.

از جمله سینماهای خیابان لاله زار که فعال بودند می توان به موارد زیر اشاره کرد.

سینما ونوس، سینما رکس (نام کنونی : سینما لاله )، سینما خورشید نو، سینما فردوسی، سینما البرز، سینما ایران، سینما مایاک، سینما مرجان، سینما منزویل، سینما کریستال، سینما تابان، سینما فاروس، سینما رودکی، سینما شهرزاد، سینما مترو (نام کنونی: سحر) و سینما ملی (رویال پیشین و نادر کنونی).

گراند هتل کافه نور، کافه افق طلائی، کافه لاله زار، کافه مصطفی پایان، تئاتر پارس، تماشا خانه تفکری، تماشاخانه گبومر و روسیخان تئاتر دهقان، تماشاخانه گیتی (صادقپور)، تئاتر نصر در زمان های گذشته جزء اماکن معروف تهران و محل تفریح بودند.

فروشگاه پیرایش که نخستین فروشگاه بزرگ به سبک اروپائی در ایران نیز در خیابان لاله زار قرار داشت.

فروشگاه جنرال مد، مسجد هدایت، خانه اتابک، مجموعه مسکونی خانواده اتحادیه، انبار ببراز خان از دیگر مواردی است که می توان نام برد.

امروزه از مکان های معروف و تفریحی این خیابان هیچ اثری باقی نمانده است. تنها خرابه هایی از بعضی از آن محل ها باقی مانده است.

در حال حاضر این خیابان به مرکز فروش لوازم الکتریکی تبدیل شده است.

 شمس العماره

در عصر ناصر الدین شاه هیأتی از مهندسان و معماران فرانسوی و اتریشی به ایران دعوت شدند. آن ها مجری احداث ساختمان هایی بودند که ناصرالدین شاه در فرنگستان دیده بود و می خواست مشابه آن ها را در ایران بسازد. شمس العماره یکی از ساختمان های طرح ریزی شده توسط این گروه است که در سال 1284 ﻫـ.ق. در خیابان لاله زار ساخته شده است.

در واقع ناصرالدین شاه از سال 1268 ﻫ ـ ق و از پنجمین سال سلطنتش شروع به برنامه ریزی هایی جهت ایجاد ساختمان ها و قصرهایی کرد. در دوره تالار موزه، تالار آیینه، تالار عاج، کاخ ابیض و کوشک شمس العماره ساخته شدند.

در تهران، ابنیه چشمگیر چندانی وجود نداشت. در میان همه ساختمان های شهر، عمارت «شمس العماره» زیباترین و بزرگترین ساختمان به حساب می آمد.

این بنا جزو نخستین بنا های چند طبقه تهران به حساب می آمد که از ویژگی های آن ساعت بزرگ دو طرفه ای بود که در بالای آن قرار داشت.